دیرگاهیست که تنهاشده ام

                                   قصه غربت صحراشده ام

وسعت دردفقط سهم من است

                                  بازهم قسمت غم هاشده ام

دگرآیینه ز من بى خبراست

                                   که اسیرشب یلداشده ام

من که بى تاب شقایق بودم

                                   همدم سردى یخها شده ام

کاش چشمان مراخاک کنید

                                  تا نبینم که چه تنهاشده ام

شاید آن روز که سهراب نوشت:

 "تا شقایق هست زندگی باید کرد"

خبری از دل پر درد گل یاس نداشت...

 باید اینطور نوشت:

چه شقایق باشد،

 چه گل پیچک و یاس،

 تا نیاید مهدی،

 زندگی دشوار است...